Diamenty to krystaliczna forma węgla, która jest najtwardszym minerałem świata. Jednakże wiele osób utożsamia diamenty wyłącznie z finalnymi produktem, jakim jest okrągły brylant, najsłynniejszy z oszlifowanych diamentów. Mimo tego pozostaje pytanie: czy jeśli położymy obok siebie jeden diament laboratoryjny i jeden naturalny, będziemy w stanie rozróżnić je gołym okiem? Z pewnością nie. Będą identycznymi diamentami z takim samym składem chemicznym i właściwościami fizycznymi. Są jednak między nimi drobne różnice. Przyjrzyjmy się im i rozważmy ich plusy i minusy.

Naturalne diamenty są bardzo rzadko występującą formą węgla, która została ukształtowana w ciągu wielu milionów lat w specyficznych warunkach, w których temperatura przekracza 1300 °C, a ciśnienie jest większe niż 70 000 kilogramów na centymetr kwadratowy. Takie warunki panują na głębokości od 100 do 200 km poniżej powierzchni Ziemi. Nie da się jednak określić, w której chwili został stworzony konkretny diament. Niektóre z nich mogły uformować się w ciągu kilku dni, niektóre w ciągu tygodni, a inne w ciągu milionów lat. Wszystko zależy od zmian temperatury i ciśnienia w obrębie danego złoża. Najważniejsza jest jednak informacja, że absolutna większość odkrywanych dziś diamentów ukształtowała się w płaszczu Ziemi, w którym panują do tego idealne warunki. Następnie były wynoszone na powierzchnię Ziemi podczas ruchów sejsmicznych, takich jak erupcje wulkaniczne i trzęsienia ziemi. Rzadkość diamentów jest wynikiem tego, jak trudne są do wydobycia i jak ograniczona jest ich ilość. Jednocześnie cały czas wzrasta zapotrzebowanie na diamenty, co wpływa na ich cenę. Z kolei warunki, w jakich są wydobywane, to bardzo kontrowersyjny temat. Z powodu wykorzystania ciężkiego sprzętu, kopalnie diamentów wyniszczają środowisko, a w niektórych kopalniach do pracy wykorzystywane są dzieci. Poziom bezpieczeństwa pracy i wypłaty także są bardzo niskie. Na dodatek w Krajach Trzeciego Świata przychody z kopalni diamentów są czasami wykorzystywane do finansowego wsparcia wojen domowych i terroryzmu.

Diamenty laboratoryjne rozpoczęły rewolucję w przemyśle diamentów. Są produkowane w laboratorium przez ludzi i mają takie same właściwości fizyczne, chemiczne i taki sam wygląd jak klejnoty wydobyte w kopalniach.

Diamenty laboratoryjne powstają za sprawą dwóch metod, a każda z nich symuluje naturalne warunki. W metodzie CVD (chemicznego osadzania z fazy gazowej), maleńki zarodek kryształu jest osadzany w zapieczętowane komorze. Wokół niego przepływa mieszanina gazów bogatych w węgiel i wodór, które są podgrzewane do wysokich temperatur. W takich warunkach gazy rozpadają się na atomy. Pod wpływem intensywnego ogrzewania i przyłożonego wysokiego ciśnienia, atomy węgla osiadają na powierzchni zarodka, tworząc warstwę czystego krystalicznego diamentu. Proces ten powtarza się wielokrotnie, warstwa po warstwie, dopóki nie uformuje się cały diament. Drugą, starszą metodą jest metoda HPHT (wysokie ciśnienie-wysoka temperatura). Ten proces jest szybszy, jednak jakość otrzymywanego diamentu jest niższa.

Diamenty laboratoryjne mają pewną przewagę nad wydobywanymi. Nie tylko są tańsze (o średnio 20-30%), ale także mają znacznie mniejszy wpływ na środowisko, co jest ważną zaletą dla wielu osób, które cenią sobie ekologiczne życie.

Diamenty laboratoryjne są ponadto etyczną alternatywą, opartą na odpowiedzialnych praktykach, kiedy porównujemy je z diamentami wydobywanymi w kopalniach. Jeśli pragną Państwo kupić diament najwyższej czystości za dobrą cenę, diament laboratoryjny będzie idealnym wyborem. Jednym minusem jest to, że nie można oczekiwać, iż diamenty laboratoryjne będą osiągać i utrzymywać przez długi czas te same ceny, co diamenty naturalne. Dlatego nie będą dobrym wyborem inwestycyjnym.