Laboratoryjna synteza diamentów

Laboratoryjna synteza diamentów to proces tworzenia diamentów w kontrolowanych warunkach laboratoryjnych. Proces ten symuluje naturalne warunki, w których diamenty tworzą się w skorupie ziemskiej, ale jest znacznie szybszy. Istnieją różne metody syntezy diamentów laboratoryjnych, ale dwie najczęściej stosowane to chemiczne osadzanie z fazy gazowej (CVD) i metoda wysokiego ciśnienia i wysokiej temperatury (HPHT). 

Chemiczne osadzanie z fazy gazowej (CVD) – metoda ta polega na wprowadzeniu odpowiedniego gazu zawierającego węgiel (takiego jak metan) do komory próżniowej, w której umieszcza się podłoże (często metalową płytkę lub kryształ diamentu). Gaz jest następnie jonizowany lub podgrzewany w celu wytworzenia aktywnych atomów węgla, które osadzają się na powierzchni podłoża i tworzą strukturę krystaliczną diamentu.

Wysokie ciśnienie i wysoka temperatura (HPHT) – metoda ta symuluje warunki panujące w skorupie ziemskiej, w których powstają naturalne diamenty. Materiał bazowy zawierający węgiel (taki jak grafit lub kryształ diamentu) jest umieszczany w środowisku o wysokim ciśnieniu i wysokiej temperaturze, w którym atomy węgla układają się w strukturę krystaliczną diamentu. Obie te metody pozwalają uzyskać diamenty o właściwościach fizycznych i optycznych podobnych do diamentów naturalnych. Laboratoryjna synteza diamentów jest kluczem do produkcji diamentów wykorzystywanych w jubilerstwie, badaniach naukowych i przemyśle.